feest in de straat, 2 april 2013
Door: Elise
Blijf op de hoogte en volg Elise
02 April 2013 | Filipijnen, Cordova
De buurt waar het kantoor zich bevindt is niet één van de beste buurten. Er is een hoop criminaliteit, armoede en huiselijk geweld. De families uit de straat wonen met grote aantallen in een klein huisje. Opa oma, oom en tante en al hun kinderen slapen in dezelfde ruimte. Een aantal ouders zijn constant dronken of gebruiken drugs, waardoor hun kinderen weinig kans hebben op een goede toekomst.
Omdat de kinderen niet naar school gaan zijn ze bijna altijd in de straat te vinden. Een behoorlijk beleving voor hun was dan ook mijn verblijf hier. Ieder moment dat ik buiten mijn gezicht liet zien riepen er wel een paar 'americana!' Na verloop van tijd heb ik ze leren kennen en werd het 'ate Elise' voor hen. Ik weet dat het niet verstandig is, maar ik ben gehecht geraakt aan een aantal van hen. Voornamelijk de jongste, die nog zoveel vrolijkheid uitstralen.
Ik ben bezorgt over hun toekomst en hun gezondheid. Ze hebben vaak geen ondergoed aan en zitten met hun blote bips op de stoffige weg. Ze hebben weinig te eten en af en toe zie ik de kleinsten op karton op de straat slapen. Hun kleren zijn vies en zitten onder de gaten.
Ik weet dat ik hen niet kan redden, omdat de ouders geen verantwoordelijkheid nemen. Maar waarschijnlijk herken je dit gevoel wel. Het gevoel dat roept: ‘IK WIL HELPEN!!! Ik wil ze mee nemen, ze wassen, ze voeden en knuffelen totdat ze alles hebben wat een kind verdiend.’ Maar helaas weten we allemaal dat ik op 21 jarige leeftijd nog erg jong ben om een heel weeshuis te beginnen en dat dus voorlopig nog geen optie is. Sommige nachten hoorde ik de regen en de wind tegen het dak dreunen. Slechts een paar meter naast me slaapt één van de gezinnen. Hun dak is kapot en ze hebben niet genoeg geld en middelen om hun dak te repareren. In plaats van slapen bedacht ik opties om hen te helpen. In de ochtend vroeg ik dan aan Mariecris of Metchie of het mogelijk zou zijn om bijvoorbeeld van bananen bladeren een dak te vlechten. Maar helaas zijn mijn ideeën niet altijd realistisch, aangezien de materialen voor het dak schaars zijn in deze omgeving en het uiteindelijk weer geld zou kosten.
Uiteindelijk bedacht ik dat we gewoon iets kleins voor de kinderen zouden kunnen doen. Iets wat voor ons misschien maar een klein gebaar is, net zoals de schoenendozen, maar voor hun een groot cadeau. Ik wilde de kinderen weer kind laten voelen, speciaal laten voelen.
Samen met Ayleen, de Duitse vrijwilligster, zijn we een klein projectje gestart. We kochten ongeveer 70 tweedehands kledingstukken in verschillende soorten en maten. We wasten ze en vermaakten ze waar de kleren gaten hadden. Ook maakten we samen met de kinderen van Alouette extra dromenvangers van wol, zodat de straatkinderen ermee kunnen spelen.
En vandaag… 2 april 2013, was het zover. Ter ere van mijn verjaardag mocht ik dit keer voor sinterklaas spelen: Het was feest in de straat! We vroegen alle kinderen in een rij voor ons kantoor te verzamelen. Opgelaten keken ze elkaar aan: ‘Wat zou dit betekenen? Krijgen we cadeautjes?’ De kinderen kregen al snel door wat er aan de hand was en de stemming was geweldig. Ze giechelden als we de kleren voor hen hielden om te kijken of het zou passen. Ze riepen elkaars namen als ze wisten wie het goed zou staan. Soms even verward of het kind een jongen of meisje was, want de kinderen maakten daar graag grapjes over. Binnen de kortste keren was de nette rij veranderd in een grote enthousiaste groep met kinderen. Dat gaf niets, want het was tenslotte feest.
De eerste kinderen uit de rij waren al terug gekomen om hun nieuwe outfit te laten zien. En na een half uurtje renden ze stuk voor stuk in hun nieuwe kleren rond. De kinderen straalden van geluk en voelden zich even speciaal. We maakten foto's en knuffelden elkaar.
Het was een geweldig gevoel. Een nieuw gevoel, maar één van de beste ervaringen uit mijn reis. Het is onbetaalbaar om een lach op een gezicht te kunnen toveren door alleen maar te geven, zonder iets terug te verwachten.
Één van de moeders keek me aan, ze knikte en glimlachte. ‘Salamat.’
Omdat de kinderen niet naar school gaan zijn ze bijna altijd in de straat te vinden. Een behoorlijk beleving voor hun was dan ook mijn verblijf hier. Ieder moment dat ik buiten mijn gezicht liet zien riepen er wel een paar 'americana!' Na verloop van tijd heb ik ze leren kennen en werd het 'ate Elise' voor hen. Ik weet dat het niet verstandig is, maar ik ben gehecht geraakt aan een aantal van hen. Voornamelijk de jongste, die nog zoveel vrolijkheid uitstralen.
Ik ben bezorgt over hun toekomst en hun gezondheid. Ze hebben vaak geen ondergoed aan en zitten met hun blote bips op de stoffige weg. Ze hebben weinig te eten en af en toe zie ik de kleinsten op karton op de straat slapen. Hun kleren zijn vies en zitten onder de gaten.
Ik weet dat ik hen niet kan redden, omdat de ouders geen verantwoordelijkheid nemen. Maar waarschijnlijk herken je dit gevoel wel. Het gevoel dat roept: ‘IK WIL HELPEN!!! Ik wil ze mee nemen, ze wassen, ze voeden en knuffelen totdat ze alles hebben wat een kind verdiend.’ Maar helaas weten we allemaal dat ik op 21 jarige leeftijd nog erg jong ben om een heel weeshuis te beginnen en dat dus voorlopig nog geen optie is. Sommige nachten hoorde ik de regen en de wind tegen het dak dreunen. Slechts een paar meter naast me slaapt één van de gezinnen. Hun dak is kapot en ze hebben niet genoeg geld en middelen om hun dak te repareren. In plaats van slapen bedacht ik opties om hen te helpen. In de ochtend vroeg ik dan aan Mariecris of Metchie of het mogelijk zou zijn om bijvoorbeeld van bananen bladeren een dak te vlechten. Maar helaas zijn mijn ideeën niet altijd realistisch, aangezien de materialen voor het dak schaars zijn in deze omgeving en het uiteindelijk weer geld zou kosten.
Uiteindelijk bedacht ik dat we gewoon iets kleins voor de kinderen zouden kunnen doen. Iets wat voor ons misschien maar een klein gebaar is, net zoals de schoenendozen, maar voor hun een groot cadeau. Ik wilde de kinderen weer kind laten voelen, speciaal laten voelen.
Samen met Ayleen, de Duitse vrijwilligster, zijn we een klein projectje gestart. We kochten ongeveer 70 tweedehands kledingstukken in verschillende soorten en maten. We wasten ze en vermaakten ze waar de kleren gaten hadden. Ook maakten we samen met de kinderen van Alouette extra dromenvangers van wol, zodat de straatkinderen ermee kunnen spelen.
En vandaag… 2 april 2013, was het zover. Ter ere van mijn verjaardag mocht ik dit keer voor sinterklaas spelen: Het was feest in de straat! We vroegen alle kinderen in een rij voor ons kantoor te verzamelen. Opgelaten keken ze elkaar aan: ‘Wat zou dit betekenen? Krijgen we cadeautjes?’ De kinderen kregen al snel door wat er aan de hand was en de stemming was geweldig. Ze giechelden als we de kleren voor hen hielden om te kijken of het zou passen. Ze riepen elkaars namen als ze wisten wie het goed zou staan. Soms even verward of het kind een jongen of meisje was, want de kinderen maakten daar graag grapjes over. Binnen de kortste keren was de nette rij veranderd in een grote enthousiaste groep met kinderen. Dat gaf niets, want het was tenslotte feest.
De eerste kinderen uit de rij waren al terug gekomen om hun nieuwe outfit te laten zien. En na een half uurtje renden ze stuk voor stuk in hun nieuwe kleren rond. De kinderen straalden van geluk en voelden zich even speciaal. We maakten foto's en knuffelden elkaar.
Het was een geweldig gevoel. Een nieuw gevoel, maar één van de beste ervaringen uit mijn reis. Het is onbetaalbaar om een lach op een gezicht te kunnen toveren door alleen maar te geven, zonder iets terug te verwachten.
Één van de moeders keek me aan, ze knikte en glimlachte. ‘Salamat.’
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
